انگشتانش را بویید، بوی بهشت می داد ! نمی دانست بهشت کجاست؟
چیست؟ برای کیست؟ اما می دانست از بهشت آمده است!
اولین گام را برداشت ،
پایش به سنگی گرفت و جسمش بر زمین نقش بست.
سنگ چیست؟ زمین چیست؟ اصلا او که بود ؟؟!
خودش هم نمی دانست.......ایستاد، گام دیگری برداشت !
گوش هایش صدای عجیبی را شنید ......به سوی صدا به راه افتاد
جلوی چشمانش آبی بی انتهایی را دید !
ناگاه با صدایی بلند فریاد زد این دریاست !!!
دریا؟؟ دریا دیگر چه بود؟ این کلمه از کجا بر زبانش جاری شده بود؟
اصلا او که بود؟
کنار ساحل به خواب رفت.....خوابی عمیق....و سال ها گذشت ....
هنگامی که چشم باز کرد نه از دریا خبری بود و
نه از خاکی که بوی بهشت را میداد و نه حتی از آسمان......
تنها چیزی که میدید بیابان بود !
بیابانی بدون آسمان و ماهتاب حتی بدون خورشید
حتی بدون خاکی که بوی بهشت را میداد !
فقط بیابان بود...........
او در بیابان رها شده بود !اصلا او که بود؟؟
نمیدانم!
تنها چیزی که در کنارش یافت تخته سنگی به رنگ سیاه بود !
روی تخته سنگ با خطی درشت درج شده بود : "خدا" !!!
نمی دانست خدا یعنی چه؟ ولی نامش برایش آشنا بود ...
نام را بویید ، بوی بهشت میداد!!
نام را برداشت و در آسمان نداشته ی بیابان گذاشت!
سپس با تمام وجود فریاد کشید این پناه بی پناهی های من است
این خدای من است .........
.آری! خدایش را ساخت و هیچ گاه صدای خدای حقیقی را نشنید
خدایی که فریاد میزد : ای آدم شرک نورز !
آری! او آدم بود.............
و اینک بیابان بود ، آسمان بود، آدم بود و حتی خدای آدم هم بود !
و خدای حقیقی افسوس می خورد !
و اهریمن درون آدم رسوخ کرد و جزئی از وجود او شد
و خدای آدم خندید............
او تا ابد پرستش شد !!
لیکن ابد شکسته خواهد شد آن زمان که خدای آدم شکسته شود!!
آن گاه که خدای بیابان آدم خراب شود خدای حقیقی خویش را نشان خواهد داد....
و آدم خورشید را خواهد دید ..... و همه جا نور خواهد بود........!
نور.........
niayeshgah.blogfa.com
